ردپای سیگار در هنر به اندازۀ تمدن مایاها قدمت دارد. در تمدن مایایی سیگارکشیدن اهمیتی مذهبی و جادویی داشت. این بازنمایی در نقاشی های قرن هفدهم هلند تجدید شد. در آن زمان سیگارکشیدن را مخصوص طبقۀ پایین جامعه می دانستند. کم کم به علت منافع اقتصادی واردات تنباکو، تلاش هایی در جهت زدودن نگاه منفی به سیگار انجام گرفت. بعدها در قرن 18 تا 19 اگرچع اهمیت ویژه استفاده از تنابکو در هنر رو به کاستی رفت اما این عنصر همچنان در هنر مدرن جایگاه قابل غیر قابل انکاری دارد.

سیگار عنصری است که تقریباً در تمام تاریخ ادبیات حضور داشته است. بسیاری از نویسندگان از آن بهره جستند تا توصیفی دقیق از حالات روحی شخصیت‌های خود داشته باشند. سیگار در ادبیات گاهی نمادی از خمودگی و افسردگی بود و گاهی نمادی از خشم و طغیان. نقش دخانیات در ادبیات بازتابی است از دیدگاه‌ها، ارزش‌ها، زیست روزمره و حتی گاهی ایدئولوژی‌ها.

سیگار، الکل و کوکائین این توهم را به مصرف‌کنندگان خود می‌دهند که می‌توانند بهتر با واقعیت کنار بیایند.